In memoriam Ben Blankestijn

Onlangs bereikte ons het trieste nieuws dat op woensdag 11 januari Ben Blankestijn plotseling is overleden in de leeftijd van 87 jaar.

Ben werd ook wel de zingende postbode genoemd. Want zingen kon hij; hij was tenor bij verschillende koren en zong ook als solist. Maar je zou hem ook een zingende voetballer kunnen noemen. In de 70’er jaren was hij de midvoor van de vijf man sterke voorhoede van Oranje Wit 7. Een vriendenelftal, dat misschien ooit is begonnen als OW3 en langzaamaan promotie heeft gemaakt naar de hoger genummerde elftallen. Ik geloof dat ze uiteindelijk als OW21 geëindigd zijn. Maar juist toen ze OW7 waren, waren ze beroemd bij Oranje Wit.

In zeven jaar tijd werden ze vijf keer kampioen. Mannen als Kees van Vught, Gerrit den Ouden en de gebroeders Bert en Ed Bozuwa maakten onder andere deel uit van dit roemruchte elftal. En dus ook Ben Blankestijn. Een echt en hecht vriendenelftal. Er werd met elkaar gelachen en gehuild. Soms met betrokken gezichten gezwegen als ze in de rust achter stonden, maar dan rechtten ze hun ruggen en gingen er in de tweede helft weer tegenaan.

Er werd niet alleen gevoetbald, maar ook – met de dames erbij – een paar keer per jaar gegeten bij de Chinees. Natuurlijk werd Ben dan gevraagd bij die gelegenheden een aria te zingen. En dat deed hij, aanvankelijk aarzelend, maar na een paar glazen geestrijk vocht, vol overgave. Het hele restaurant applaudisseerde dan en de eigenaar kwam persoonlijk een dankwoord brengen en een rondje van de zaak aanbieden.

Men leefde met elkaar mee. Als een van de spelers ging verhuizen, kwam het hele elftal helpen. Een voor allen, allen voor een. Dat is het mooie van de zogenaamde lagere elftallen. Daar worden vriendschappen voor het leven gesloten. En Ben was een van die vrienden. Moge hij rusten in vrede.

Wij wensen An, de kinderen en hun partners, de kleinkinderen, en verdere familie en vrienden van Ben heel veel sterkte met de verwerking van dit grote verlies.

Namens sv Oranje Wit
Leen Bozuwa sr.